Mijn naam is Femke Cools, kunstliefhebber, anglofiel, en leraar primair onderwijs, met een bijna ongeremde passie voor het (montessori)onderwijs. Ik prijs mij gelukkig met een brede ervaring als leraar in alle groepen van het PO. Daarnaast genoot ik van mijn functie als ICT-coördinator bij Stichting St. Josephscholen te Nijmegen en als montessorispecialist en trainer bij inspiratiebureau AVE.IK. Ik praat graag over goed en modern onderwijs om anderen te inspireren, maar in de eerste plaats om zelf te leren: mijn ideeën over onderwijs toetsen aan de meningen en ervaringen van anderen en mij zo te kunnen blijven ontwikkelen als mens en professional.
Als Leraar van Het Jaar 2014 sloeg ik mijn vleugels uit en werkte ik enkele jaren bij de Onderwijscoöperatie. Want naast dat ik het heerlijk vind om met kinderen te werken, werk ik ook graag met en voor collega’s aan mooi, waardevol en levend onderwijs. Dat doe ik met mijn collega-Leraren van het Jaar bij de LerarenKamer, van waaruit ik o.a. onze projecten voor Startende leraren leidde. Mijn werk voor de Onderwijscoöperatie richtte zich daarnaast op ambassadeurswerk i.h.k.v. het Lerarenregister en ik was juryvoorzitter PO voor het LerarenOntwikkelFonds.
Ik ga heel graag in gesprek over goed onderwijs. Over wat nu en in de toekomst goed is voor onze kinderen. Over wat dat betekent voor leraren. Meer dan ooit moet de leraar naast onderwijzer, ook coach zijn en het kind volgen: hun talenten en de leerbehoeften moeten centraal staan. Na 100 jaar geldt nog steeds ZIE het kind als leerKRACHT! “In het kind is een zeer prompte onderwijzer. Hij is het die (…) resultaten in het kind bereikt (…). Het kind is geen leeg vat, dat alles wat hij weet dankt aan ons, die hem ermee opvulden. Neen, dit kind is de bouwer van de mens. (…) Het is het kind zelf dat al deze dingen doet.“ (Montessori, M., Aan de basis van het leven – De absorberende geest)
Dus VOLG het kind: daar liggen de antwoorden. En als schoolleider volg ik de leraar: daar ligt de sleutel!
Juf Femke Cools 
Vandaag sprak je in Driebergen. Een krachtig en geloofwaardig verhaal, wánt authentiek en (hoe goed doordacht ook) tóch recht uit het hart. Wat mij betreft overtrof je daarmee in strekking en bedoeling de twee verhalen van de professoren. Je was duidelijk: zorg als schoolleider dat je mensen gezien worden én aanvaardt wie ze zijn, zoáls ze zijn. Daarin verschillen leerkrachten en kinderen niet, ze verwachten beide dezelfde attitude en respect. Mooi om dat zo weer eens kort maar krachtig verwoord te horen. Heel goed gedaan. Hoop dat je leraar van het jaar wordt!
Dank je wel, Jan. Het verhaal is nu gedeeld op mijn site met de titel Oproep aan de gelukkige leider.